Kıskançlığın zehirli okları, sarı saçlı o yabancı sevgilinin gözlerinde parıldarken, kuzenimin masum gülümsemesi aramızdaki ateşi körüklemişti. Onun Slav kökenli teni, soluk bir ay ışığı gibi uzanmıştı yatağa; kıvrımlı kalçalar, daracık bir kemer gibi sarılıyordu beline. Ben, o kıvılcımı söndürmek yerine, parmaklarımı vahşi bir fırtına gibi salıverdim mahremiyetine – yumuşak katmanlar, ısrarcı ritimlerle açılırken, inlemeleri odanın duvarlarında yankılanıyordu. Her itiş, intikamın tatlı bir zaferiydi; kıskançlık, zevkin en keskin bıçağına dönüşmüştü. Bacakları titreyerek sarılırken, içindeki darlık bir girdap gibi yutuyordu beni, ter damlaları tenlerimizi birleştikçe. Bu, sadece bedensel bir fethin ötesinde, duygusal yaraların kanatan bir dansıydı; onun mavi gözlerindeki gözyaşları, karışık bir teslimiyetle parlıyordu. Sonunda, o yıkıcı dorukta, kıskançlık eriyip giderek yerini bir tür vahşi bağlılığa bırakmıştı – ikimiz de, bu kaotik birleşmeden doğan sırla sonsuza dek mühürlenmiştik.