Loş bir yaz gecesinin nemli havasında, kahverengi dalgalarla örülü saçlar omuzlara dökülürken, o dolgun hatlar adeta bir heykel gibi kıvrılıyordu. Kalçalarının yumuşak yayılganlığı, belinin kıvrımlı geçişiyle birleşince, teni zeytin rengi bir örtü gibi ışıldıyordu. Yanında, gençliğin taze ışıltısıyla parlayan figür, annesinin aynası gibi duruyordu; ince ama davetkâr kıvrımlar, miras alınmış bir zarafetle uzanıyordu. Bu mahrem tören, kan bağlarının en karanlık köşelerinde filizlenen bir fanteziydi: ellerin yavaşça gezindiği yollar, nefeslerin karıştığı anlar, dudakların beklenmedik buluşmaları. Işıklar, tenlerde dans ederken, inlemeler bir senfoni gibi yükseliyordu; her dokunuş, bastırılmış özlemleri özgürleştiren bir anahtardı. Anne-kız arasındaki o elektrik, izleyicileri büyüleyen bir akıntı yaratıyordu – göğüslerin yumuşak teması, bacakların iç içe geçmesi, arzunun katmanlarını soyan bir ritüel. Bu sahnede, ailevi bağlar bir tabu örtüsüne bürünmüş, zevkin en saf formuna dönüşmüştü; her an, unutulmaz bir iz bırakarak, ruhları birbirine kenetliyordu. Sonunda, terle ıslanmış bedenler, sessiz bir tatminle yatışırken, o gizemli bağ daha da derinleşiyordu.