Doktor Abla Yarrağımda Yangın Var Sönmüyor Hastanede gece nöbetiydi. Üvey ablam Doktor Elif, beyaz önlüğüyle odaya girdi. “Ne oldu, kardeş?” diye sordu, yatak başındaki lambayı yakarak. Pantolonumdaki şişkinliği fark etti; eliyle dokundu. “Yarrağında yangın mı var? Sönmüyor demek.” Elif gülümsedi, fermuarı indirdi. Sert yarrağıma avuçladı; sıcak eli sıvazlarken, “Tedavi edeyim,” fısıldadı. Diz çöktü, dudaklarını sardı; diliyle alevleri yaladı, boğazına kadar aldı. Salyaları akarken emdi, “Ahh, abla… Yanacağım!” inledim, saçlarını kavradım. Kalktı, eteğini sıyırdı; ıslak vajinasını yarrağıma oturttu. Kalçaları ritmik zıplıyordu, göğüsleri önlükten fırlıyordu. “Söndür içime!” diye haykırdı, klitorisini ovuşturarak. Orgazmda titredi, sıcak sular yangını söndürdü. Boşaldım, spermler içini doldurdu. Elif gülümsedi: “Yangınlar için her zaman açığım.” Nöbet, aile sırrıyla alevlenmişti.